Streszczenie: Katarzyna Grochola porusza niebiańskie, zagubione dusze by poruszyć ziemskie serca. Odnajduje przeznaczenie kilku ludzkich historii, które uległy zapomnieniu w szpaltach starych gazet... "Zagubione niebo" to zbiór 15-stu opowiadań tak różnorodnych jak różnorodne jest nasze życie. Przywoływane przez redaktorów na łamach dawno zapomnianych czasopism, notowane na prędce ku pamięci, w dzienniku, do szuflady: wakacyjne wspomnienia, żarliwe romanse, krótkie miłości, rodzinne tajemnice, ciepłe opowieści o życiu i śmierci. To historie prawdziwe, okraszone odrobiną fantazji Autorki. Są jednak bez wybujałej wyobraźni bo to co autentyczne najbardziej przecież trafia do świadomości. Trudne miłości i frapujące troski ustępują także odrobiny miejsca... erotyce. Jest ona jednak tak delikatna jak lekki powiew wiatru, które zsyła nam natura. Autorka opowiada o lęku przed odkrywaniem intymnych miejsc naszego życia. O tym, że często rezygnację z cielesnej wolności zrzucamy na karby strachu przed odrzuceniem naszej prawdziwej natury. Wewnętrzne pragnienia pozostają głęboko ukryte pod grubą warstwą atrapy naszej osobowości... To książka o niebie, bezchmurnym, bez deszczu i śniegu, na którym wiecznie świeci słońce i świecą gwiazdy. To droga, którą można odnaleźć, kiedy zgubiliśmy się gdzieś w gąszczu codzienności. Nie brak tu bolesnych rozstań i gorzkich niepowodzeń. Porażka i totalna klęska miesza się z miłością do utraty tchu i życiowym rozczarowaniem. Niebo jednak przychodzi z pomocą. Wspiera, kibicuje, podaje pomocną dłoń, porządkuje wszystkie rozproszone emocje i myśli. Katarzyna Grochola przychyla nam to niebo by pokazać, że dawno pożegnane marzenia mają szanse przetrwać. Przywraca wiarę w nadzieję, nawet jeśli myślimy, że to już absolutny koniec... W "zagubionym niebie" strata zostaje unieważniona, wszelkie rany zabliźnione a przyszłość otwartą nadzieją na lepsze.